KRESNANE KARTIKA
“Apa kuwi?? Swara apa?”
“cuiiiii..tt,,cuiiii…ttt….duer….”
“Sapa? Tangan sapa iki?”
“Duh, ing ngendi iki?”
Kabeh peteng, amung ening tanpa
swara..tanpa daya. Amung ana alang-alang. Mabit mangiwa manengen katiyup bayu..
“Bayu?!”
“Ya, bayu..iku bayu..”
***
“Dhewekan, Mas?”
Dumadakan keprungu pitakonan, mbuyarake angenku. Langit
katon resik ing wayah iki. Nora ana mendhung, amung lintang-lintang kang abyor
ing tawang. Hawa adem angrasuk raga agawe tentrem. Apa maneh bocah wadon kuwi
teka. Nambah tentreming atiku.
“Dakkancani oleh ora, Mas?”
“Mangga... Oya, bar saka ngendi?”
“Saka omah..”
Saben bengi aku seneng nyawang langit. Apa maneh nek ana
candra kang purnama, kaya bengi iki. Rasane ayem bisa andeleng awang-awang.
Semana uga bocah wadon iku, iya seneng nyawangi langit. Iku mau bisa gawe aku
tansah eling lan nambah rasa sokur marang Gusti.
“Mas, kok ana lintang kang katon abang
lan biru? Sakngertiku amung kuning utawa putih..”
“Mm, nek katon abang tegese lintang
kuwi tuwa umure. Dene biru utawa putih tegese isih enom..”
“Coba
sawangen lintang kae. Kae lintang kasenenganku..”
“Iya,
Mas.. Lintange apik, awerna biru, terang sisan..”
“Nek
aku sing kae, Mas. Werna abang, gumebyar..”
Nyawang esem manise, ditambah praupane kang bungah agawe
atiku tambah deg-degan. Rasane aku
kapengin ngrangkul kartikaku kenceng-kenceng, supaya tansah gawe teranging
suksmaku kang kebendu sepi.
Dumadakan saka sisih kidul ana lintang tumiba. Kartika kang
ngonangi seneng banget. Dheweke nggegeri karo narik-narik klambiku. Ngajaki make a wish, nanging aku ora percaya
kaya ngono. Dheweke tetep kukuh. Huh, gelem ora gelem aku ngiyani. Andeleng
praupane kang bungah gawe atiku uga seneng.
“Njaluk apa, Ka?”
“Aku kapengin ing mbesuke bisa nyawang lintang bareng
maneh.”
Keprungu kandane iku, aku kaget. Apa karepe ngomong kaya
mangkono. Aku takon kenapa. Dheweke semawur menawa sesuk esuk arep menyang
negara manca, jalaran bapake kang kudu tugas mrana. Atiku rada cuwa, nanging
dheweke semaya ora bakal lali karo aku. Dheweke bakal kirim layang.
***
Amplop kanthi gambar kembang sakura lan lintang tumiba, daktampa esuk
iki. Nalikane, atiku kumeser. Apa iki layang saka Kartika. Banjur dakwaca.
Dheweke nulis kaya apa kahanan ing kana. Jare nyawang lintang ana kana luwih
katon endah, katon nyenengake. Dheweke kapengin nyawang lintang bareng aku.
Sawise maca, atiku rada lega. Jalaran 5 sasi tanpa kabar, aku wedi yen dheweke
lali marang aku.
“Hayo!! Isih nglamunake sapa, Mas?”
“Ah, Bayu,, ngrusohi bae..”
“Lha salahe nglamun bae.. Ora apik, yen kesambet
piye?”
“Arep kesambet apa? Setane rak ya awakmu ta?!
Haha...”
“Asem ik..”
“Mau layang saka Kartika ya? Apa isine, Mas?”
“Iya, dheweke amung nulis yen dheweke apik-apik
bae..”
“Masa amung nulis ngono? Ora nulis yen kangen karo
sampeyan?”
“Wkwkwkwk... Ya wislah, aku mangkat dhisik Mas.”
“Ya kana, ning dalan ati-ati..”
Sokurlah, awakmu isih eling marang aku, Ka. Wengi iki apa awakmu iya
nyawang lintang. Wengi iki rasane aku kapengin nyawang bareng ana kana. Dhuh,
pikirku lan atiku cambur bawur ngangen-angeni ana kana.
***
Arep rong taun mlaku, aku lan Kartika kirim-kiriman layang. Saben
amplope mesthi kanthi gambar kembang sakura lan lintang. Atiku seneng rasane,
dina iki aku arep nampa layang saka dheweke maneh. Jalaran dheweke semaya yen
candrane arep purnama mesthi kirim layang. Dina iki (wengi) candrane purnama.
Aku ngarep-arep tekaning pak pos kang anggawa layang saka Kartika. Nganthi awan
iki layang saka dheweke durung teka-teka. Saiki wis wayah sore, nanging layange
uga durung teka. Ing wengi iki aku nyawang lintang.
“Dhuh lintang, ana apa karo dheweke?”
“Kena apa durung ana kabar saka dheweke?”
“Kartikaku, tulung kandakake marang dheweke yen aku kangen..”
“Kartikaku, tulung kandakake marang dheweke yen aku kangen..”
Aku terus nakonake marang kartika. Kaya-kaya wong edan, aku ngomong
dhewe, tanpa ana kang diajak ngomong (manungsa). Aku terus amandhengi langit.
Atiku dumadakan deg-degan, rasane ora enak, nalikane aku andeleng
lintange Kartika. Lintange ora kaya biyasane. Saben wengi lintang kuwi
gumebyar, nanging wengi iki sunare katon mleret. Pikirku tekan endi-endi. Aku
kuwatir bakal ana kadadeyan ala. Apa dheweke apik-apik bae.
Wengi sesuke aku nyawang langit maneh. Aku andeleng lintange Kartika.
Sunare luwih mleret saka wingi wengi. Saya suwi sangsaya ilang sunare.
Kaya-kaya lintange arep mati.
“Mati...?!”
Dumadakan atiku deg-degan kenceng. Awakku andhredheg.
“Ana apa iki? Kenapa aku mikir kaya mangkono?”
“Gusti,, muga-muga ora ana apa-apa marang dheweke..”
“Muga-muga iki dudu pratandha ala. Iki mesthi
amung pikirku kang nyleneh bae..”
Aku langsung merem. Emoh mikir kang ora-ora. Aku turu ana lapangan iku.
Ing tengahing wengi, keprungu swara.
“cuiiiii..tt,,cuiiii…ttt….duer….”
“Apa kuwi?? Swara apa?”
“Duh, ing ngendi iki?”
Kabeh peteng,
amung ening tanpa swara..tanpa daya. Amung ana alang-alang. Mabit mangiwa
manengen katiyup bayu..
“Bayu?!”
“Mas... Mas, tangi.. tangi..”
“Ana apa, Yu? Kena apa kok nangis?”
“Iki ana layang saka Kartika.”
Bayu menehake layang kanthi eluhe dleweran. Layang iku langsung
daksawut saka tangane Bayu. Dumadakan netes eluhku. Aku ora nyana bakal kaya
ngene dadine. Aku ora percaya karo isi layange.
“Iki ora mungkin.. Aku ora percaya..”
“Kapan awakmu oleh layang iki?”
“Mau sore, Mas?”
“Kenapa ora langsung kokwenehake marang aku?”
“Karepku ngono, nanging sampeyan ora ana ing
kamar. Aku ngenteni sampeyan teka, nanging ora teka-teka. Akhire dakbuka lan
dakwaca. Aku langsung mlayu anggoleki sampeyan, nganti wengi iki lagi ketemu..”
Aku ngamuk marang Bayu kang ora ngerti apa-apa. Pikirku lan atiku
mbruwet campur bawur. Aku langsung andekep Bayu, rasane atiku lara banget.
Eluhku dleweran. Layang iku katulis rong dina kepungkur. Katulis, menawa layang
iki wis dakwaca ateges dheweke wis ora bisa nyawang lintang bareng maneh... Ora
dakkira cepet banget anggone dheweke lunga. Lunga tanpa bali marang aku. Saiki
kartikane kaya-kaya muspra, amung katon ireng. Kartikaku kresna.
***

Dudu Layang Kangen
Pyarr..
“Masya
Allah..!”
Klontiaang..
Getih seger mili dleweran ana sikile. Klambine kang sadurunge putih
dadi pating clemot kaelapan tangane kang abang. Ambu anyir ngebaki hawa
papan kono. Getihe mili tan ana endhege.
“Ana apa mas?”
“Ora ana apa-apa.. Wis urusana gaweyanmu dhewe.”
“Tenan mas?”
Panase rina ngethak-ethak. Srengenge kaya-kaya isih murka. Peluk saka
lebure kaca kebal-kebul. Nambah hawa sangsaya sumuk. Keringete dleweran nganti
klambine kebes ora karuan.
Yanto amung meneng ing ngarepe oven. Tangane nyekel wesi kanggo
njupuk kaca. Sikile kablebed kain ireng. Dheweke amung ndeleng awang-awang,
sajak ana masalah. Dheweke mikirake kena apa kudu dheweke kang nandhang tatu.
Dheweke bingung.
***
“Dhiajeng, aku arep kandha marang kowe..”
“Apa iku mas?”
“Aku lan kowe lak wis kekancan cilik tekan seprene
suwine..”
“Banjur?”
“Aku kapengin dhewe luwih saka kuwi.”
“Aku trena marang sliramu.”
“Tenan mas? Mas ora ngapusi ta?”
“Satenane, wis suwi aku ngenteni sampeyan kanda
mangkono.”
“Aku uga tresna marang mas Yanto..”
Atine Yanto seneng ora karuan, kaya-kaya kajugrugan kembang sagunung.
Dheweke lan Lina, pepujane, bebarengan ngronce kembang asmara. Nanging kuwi ora
mlaku suwe. Pitung sasi ngronce, Lina kudu pisah saka Yanto amarga pagaweyane.
Dheweke kudu ngancani bose menyang liya kutha jalaran urusan bisnis.
Gelem ora gelem, Yanto kudu bisa nglilakake.
“Mas, aku arep pamitan.”
“Pamit? Awakmu arep ninggalake aku Lin?”
“Ora mas. Aku kudu menyang Kalimantan amarga
didhawuhi bos makarya ana kana. Mung sedhiluk..”
“Ana kana, aku ora bakal ngapa-ngapa..”
“Aku percaya Lin. Nanging aja lali kirim layang.”
“Iya mas..”
“Ya wis, ning kana ati-ati ya..”
Samangkate Lina menyang Kalimantan, saben minggu Yanto lan Lina
kirim-kiriman layang, layang kangen. Wis telung sasi mlaku, jare Lina arep bali
menyang Semarang. Atine Yanto bungah maca layang kuwi. Nanging mbesuke ora ana
kabar saka Lina, menawa wis tekan Semarang. Yanto enggal mara ning omahe Lina
karo nggawa ali-ali, kanthi kekarepan arep nglamar Lina. Nanging omahe isih
gembokan. Jare tanggane, Lina durung bali. Atine Yanto sumelang yen Lina kena
apa-apa. Seminggu tanpa kabar saka Lina.
“Satenane kowe ana ngendi Lin?”
“Awakmu semaya bakal bali marang aku.”
“Mas! Mas Yanto!!”
“Ana apa dhik?”
“Iki mau ana layang saka pak pos nyasar ning aku.
Iki kanggo mas Yanto.”
“Saka sapa dhik?”
“Nek ora kliru, saka mbak Lina.”
“Lina!”
“Ya wis, matur nuwun ya..”
“Padha-padha mas..”
Mripate Yanto ora ana endhege mandeng layang saka Lina. Yanto amung
meneng tanpa swara. Awakke andhredeg. Eluhe niba saka mripate. Dheweke sajak
ora percaya. Kuwi dudu layang kangen kang diarepake. Layang mau eggal
disowek-sowek lan dibuwang ana dalan. Ali-ali mata biru ana ing sakke uga
dibuwang. Atine remuk, kaya-kaya diantem gadha gedhe.
Mas Yanto
kang daktresnani,
sadurunge aku
njaluk ngapura. Awit aku bali ora aweh kabar marang sampeyan. Aku mesthi wis
gawe atine mas Yanto sumelang. Uga wis gawe cuwa.
Aku kirim
layang iki, dudu layang kangenku. Iki layang undhangan kanggo mas Yanto ngrawuhi
acara palakramaku.
Aku njaluk
tulung banget, mas Yanto bisa ngapurani aku. Aku uga kapengin mas Yanto bisa
angrawuhi acaraku.
Muga-muga
mas Yanto bisa nglilakake aku.
Matur
nuwun. Nuwun.
***
Kaca saka oven dijupuk, wujude wis arep sampurna. Andeleng kaca
mau, dheweke kelingan karo praupan pepujane kang ayu. Nalika ngangin-anginake,
ndilalah kacane tiba.
Pyaarrr
“Masya Allah..”
“Kena apa kaca iki kaya aku?”
“Arep sampurna malah tiba, pecah..”
Dheweke amung mikir, kenapa bisa pecah. Kaya uripe kang bakal sampurna
nyandhing wanita pepujane, musna.
***
Benang Ruwed
“Hoi!!
Maling..!”
“Maling...”
“Adhuh,
konangan..”
Bukk..
“Rasakna!
Maling kurang ajar.”
“Dhasar
maling..”
“Adhuh...”
“Bapak-bapak
sabar, ampun tumindak mekaten. Ampun tambah dosa. Eling, eling..”
“Sapa
sing ora sabar. Dhuwitku 10 juta dicolong. Gawe jengkel tok.”
“Iya
pak ustadz. Piye yen gebuki langsung bae.”
“Sabar
bapak-bapak.”
Pak
ustadz banjur mbuka sarung kang nutupi praen maling mau. Ora dinyana, maling
iku kanca rakete. Para warga uga digawe gumun. Udin, wong kang dikenal warga
sholeh uga seneng nulung. Bisa-bisane tumindak ala mangkono. Banjur Udin digawa
bali karo pak ustadz.
“Din,
kena apa kowe tumindak mangkono?”
“Ibuku
ana desa gerah, Mat, kudu operasi. Dene aku ora ana wragad kanggo kuwi.”
“Ning
ya ra mangkono ta carane. Butuh pira? Insya Allah aku bisa mbiyantu.”
“20
juta, Mat.”
“Iki
aku mung ana 5 juta.”
“Kuwi
ora cukup. Aku butuh luwih saka kuwi!”
“Isih
ana dalan. Njaluk marang Sing Kuwasa.”
“Ah!
Saben dina aku wis donga. Nyatane dongaku ora tau diijabah.”
“Huss!!
Eling, Din. Eling..”
“Sing
Kuwasa mesthine ora asih.”
Plaakk..
Rahmat
ngaplok pipine Udin. Rahmat ora seneng yen ana kang celathu kaya mangkono. Udin
ora kaya Udin kang dikenale. Dhisik Udin wong kang sholeh, alus pituture, apik
pambudine. Saiki, malah kaya mangkono. Malah nyalahake Sing Kuwasa.
“Din,
sing anduweni salah kuwi dhewe, manungsa. Dudu Gusti, kang wis paring urip!”
“Manungsa
amung kudu tawakal lan ikhtiar, nalikane diuji.”
“Pancen
gampang kowe ngomong mangkono. Angel anggone nglakokake, Mat!”
“Wis
kowe ora usah ngurusi aku. Minggat kana!!”
Udin
ngusir Rahmat sinambi nguncalake dhuwit 5 juta mau marang Rahmat.
“Assalamu’alaikum..
Kula nuwun..”
“Wa’alaikumsalam..”
“Mas,
apa tenan sing dikandakake mas Rahmat.”
“Mbok
sampeyan ngomong marang aku utawa mas Rahmat. Insya Allah bisa mbiyantu.”
“Iki
urusanku dhewe, Rin,”
“Coba
mas. Sampeyan nyawang iki.”
“Iku
mung sulaman.”
“Apa
kang ana ing pikirane mas Udin?”
“Amung
benang ruwed, njlimet. Warna ireng putih.”
“Terus?”
“Nanging
ana dhuwure ketata.”
“Banjur?”
Udin
amung bingung apa sing dikarepake Rini. Banjur Rini anjlentrehake yen sulaman
kuwi panggambaraning kauripane manungsa. Saka ngisore pancen katon ruwed lan
bubrah. Nanging kang ana ing dhuwure pola kang wis katata kanthi endah. Padha
dene ing kauripane manungsa. Sing Kuwasa wis nggarisake kabeh dalaning urip
manungsa. Dene ing ngisor (donya), manungsa mung bisa usaha, nglakoni kauripane
kanthi maneka cara. Urip pancen ruwed, nanging Sing Kuwasa mesthi kagungan
rencana lan tujon kang endah tumrap para makhluk.
Keprungu
pituture Rini, Udin mung meneng. Eluhe netes, nanging enggal dielap. Dheweke
isin marang Rini, kanca rakete bareng Rahmat.
“Sepurane,
Rin.”
“Salah
mas. Kudune mas Udin jaluk ngapura marang Gusti Allah.”
“Astaghfirullah..”
“Matur
nuwun Rin.”
“Ora
mas. Kudune matur nuwun marang mas Rahmat. Satenanane aku mrene iku panjaluke
mas Rahmat. Dheweke njaluk tulung aku supaya ngandani babagan mau supaya mas
Udin eling.”
“Rin,
iki sulamanmu.”
“Kuwi
kanggo mas Udin bae. Assalamu’alikum..”
Sawise
Rini pamit. Banjur Udin enggal metu, lunga menyang omahe Rahmat. Dheweke njaluk
apura saka Rahmat. Rahmat uga jaluk apura awit wis ngaplok Udin. Ana omahe
Rahmat, Udin diwenehi dhuwit 20 juta kanggo ngragadi operasi ibune. Udin nulak,
Rahmat ora gelem mundhur lan tetep meksa supaya gelem nampa. Rini teka ana
omahe Rahmat. Dheweke uga ngandani supaya Udin gelem nampa pitulungan saka
kanca. sawise dirimuk Rini lan Rahmat, Udin gelem nampa.
“Nanging
piye mengko anggonku mbalikake dhuwite?”
“Ora
usah dipikir, Din. Aku percaya Allah bakal paring dalan.”
“Iya
mas. Penting, saiki mas Udin enggal bali ngaturake dhuwit uga ngancani ibu
mas..”
“Alhamdulillah.
Matur nuwun Mat, Rin.”
"Padha-padha
mas.”
“Dhewe
kekancan kudu aweh pitulungan.”
Udin
enggal bali desa lan menehi kabar marang ibune, yen ibune ora usah bingung
wragad lan bisa operasi. Keprungu kabar mangkono, ibune seneng lan enggal pocap
sokur marang Gusti.
Ing
tengahing operasi, Udin kuwatir lan tansah donga kanggo kaslametan ibune.
Nalika iku, tan dinyana Udin ing kasumelangane, Rahmat lan Rini teka menehi
panjurung. Udin rada bungah. Ana kanca nalikane dheweke kasusahan. Pancen kuwi
pigunane kanca, ana nalikane seneng lan sedhih.
***
Tidak ada komentar:
Posting Komentar